تاریخچه طلاق

در امپراتوری بابل مرد می‌تونست زن خود را طلاق بده و تنها تکلیفی که داشت چی بود؟

این بود که جهیزیه زن را به او بازگردانه و فقط بهش بگه: «تو زن من نیستی»

(واقعا زحمت می‌کشید همین الان مرد‌هایی هستند که جهیزیه همسرشون رو تحویل نمیدن هیچ! تازه خانم مجبور میشه وکیل بگیره که جهیزیه اش مسترد بشه.)

اما هر وقت زن به شوهر خود می‌گفت:« تو شوی من نیستی» بر شوهر واجب بود که با غرق کردن او را بکشد.

نازایی و زنا ناسازگاری و بعد اداره کردن امور خانه از دیگر دلیل هایی بود که بر حسب قانون طلاق٬ زن را مجاز می‌ساخت.

زن نیز در صورت اثبات وفاداریش به شوهر و ستم ناروای او نسبت به خودش میتونست از وی طلاق بگیرد که این موضوع در تاریخ تمدن ویل دورانت به آن اشاره شده است.

در دوره جدید امپراطوری بابل مقررات تازه و نویی مورد استفاده در امور خانواده قرار میگرفت، به طوری که طلاق در عقدنامه ها پیش بینی می‌شد و این عقدنامه ها مثل قرن های مربوط به فرزند خواندگی در حضور مدیر معبد تنظیم می‌شد.

اگرچه به دلیل اینکه مجموعه قوانین قدیمی مثل قانون حمورابی دسترسی وجود ندارد و حتی اطلاع دقیقی از وضعیت و موجبات طلاق در عهد آشور قدیم در دست نیست٬ ولی قبل از جنگ جهانی اول باستان شناسان و تاریخدانان در شهر آشوربه٬ ۹ لوح قدیمی  پیدا کردند که از ظاهر آن مشخص شد که بخشی از قوانین عهد آشوری بوده‌.

این الواح قدیمی در سال ۱۹۲۰ میلادی ترجمه و منتشر شده و از خط و زبان آن برداشت میشود که این الواح در فاصله قرون ۱۲ و ۱۵ قبل از میلاد تنظیم و تهیه شده و یکی از الواح که به لوح a معروف است شامل ۶۰ ماده قانونیه و در این لوح٬ تکالیف و تعهدات مدنی و جزایی مربوط به زن چنین آمده:

« هرگاه شوهر به سفر برود و مخارج همسر خود را نپردازد٬ مجبور است تا ۵ سال منتظر باشد و در طی این دوران پسران زن و یا پدر شوهر او باید مخارج زندگی یا به عبارت حقوقی نفقه زن را بپردازند. لازم به ذکر است پس از منقضی شدن مدت ۵ سال اگر شوهر رجوع نمی‌کرد زن حق داشت شوهر دیگری اختیار کند!»